Είχα φωτογραφίσει στο μυαλό μου το κείμενο που θα διαβάσεις. Ξαφνικά το πρωί «απαθανάτισα» τη φωτογραφία… έτσι λοιπόν άρχισα, πριν ακόμη την «τυπώσω» εδώ, τις διορθώσεις/πινελιές. Είναι στη μόδα οι διορθώσεις/πινελιές στις φωτογραφίες, μάλλον γιατί κανείς δεν θέλει να βλέπει τα πράγματα έτσι όπως είναι (και λογικό είναι, τι να πεις, αν δεν είναι και ωραία). Πρέπει να μπαίνει λίγη μπογιά για να μοιάζει με κόμικ, και να γίνεται ψυχαγωγικό και διασκεδαστικό.
[να να να να να να να να να να να ναααααααα]
Με αφορμή το διασκεδαστικό που λες, είχα τη χαρά να συναντήσω μια τηλεόραση το βράδυ του Σαββάτου. Αυτή η συνάντησή μου κράτησε περίπου 25 λεπτά, χρόνος που θα μπορούσες να χωρέσεις μια ολόκληρη ζωή… ή και να δημιουργήσεις μια… άρχισε να μιλάει, να λαλάει και να λέει διάφορα... ήταν και ο Σπύρος εκεί… περιτριγυρισμένος από τη σάρα, τη μάρα, από άλλες και από «άλλες».
[Είχα ακούσει εγώ, πως το πρωινό της ίδιας ημέρας γινόταν επανάσταση… άλλοι έλεγαν πως γινόταν λόγω ημέρας και επετείου… δεν κατάλαβα, άλλοι για τα νέα μέτρα… ε, άλλοι επαναστατούσαν, άλλοι έπιαναν το Μάη, με κάτι καταπιάνονταν όλοι δηλαδή, άλλοι έλεγαν προγνωστικά για την μπάλα… έλεγαν πράγματα που είχαν κάτι να κάνουν με την ημέρα…]
[πα ρα παρα παπα, πα ρα πα ρα πααα, πα ρα πα ρα πααα, του ρου τουμ τακ τουφ]
Η παρέα του Σπύρου που έλεγα, δεν ασχολήθηκε με τα παραπάνω… αναλώθηκε στο μπρόντγουεϊ, στα παρίσια, τις αμερικές, στα γουέστ εντ και γενικά στο μιούζικαλ που λένε… μοναδική αντίθεση/αντίφαση δηλαδή… το πρωί που πέτυχα ξανά την ίδια τηλεόραση… μου έδειχνε, φωνές, κακό, τραγούδια με επαναστατικά στιχάκια, μέχρι και έναν ένστολο τερμινέιτορ να χτυπιέται σε ένα πεζοδρόμιο μόνος του… την ώρα μάλιστα που οι άλλοι τερμινέιτορ πήγαιναν κοντά του… αυτός έκανε σαν το σπάρο που αφού τον βγάλεις από το αγκίστρι για να τον ρίξεις στον κουβά, αστοχείς και σου πέφτει πάνω στο μόλο… και αρχίζει να σπαρταράει και να σου πετάει στο πρόσωπο από το πολύ τίναγμα, όλα τα χώματα του μόλου που κόλλησαν πάνω στα λέπια του…. θυμάμαι τον τερμινέιτορ να φωνάζει χαρακτηριστικά: Φωτιά στο μπατζάκι μου!
[δεν έχουν στίχους τα τραγούδια της σημερινής εκπομπής… παίζουμε ινστρουμένταλ… όπως θα άκουσες ήδη]
Κι εκεί που το πρωί λέω να κάνω κι εγώ κάτι που πάει στην ημέρα, κόκκινο, και το έκανα… έρχεται η παρέα του Σπύρου και με κάνει να νιώσω σαν να είμαι σε ένα πιάνο μπαρ των φόρτιες, μαζί με άλλους αξιωματικούς, να πίνουμε και να χαζογελάμε… να το λαλούν τα φεμ φατάλς, μέσα σε καπνούς κι αρώματα… μέχρι να σταματήσουμε να νιώθουμε! Σε μια τέτοια κατάσταση ήθελε να με πάει στη συνάντηση μας η τηλεόραση… αλλά για καλή μου τύχη… δεν με ψυχ-αγώγησε… μείναμε στην διασκέδαση! Τώρα μόλις μου ήρθε, ήταν αστείο, ένα γόναμπι φεμ φατάλ της παρέας του Σπύρου… το οποίο τελικά με μπέρδεψε… ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτόν που ήθελε να περιγράψει, τον έλεγαν Άντριου Λόιντ Βέμπερ, ή Γιούμπερ; Μήπως ήταν το ίδιο πρόσωπο, ή 2 διαφορετικοί; Και αυτό το Ράις τι στο καλό ήταν, χορογράφος, σκηνοθέτης, στιχουργός, συνθέτης, χορεύτρια;
Όπως καταλαβαίνεις… η τηλεόραση σηκώθηκε και έφυγε, δεν ήμουν άνθρωπος κι εγώ, τόσες απορίες, δεν ένιωθα και το κλίμα της… αλλά περίμενα, με τόσες απορίες που είχα από τις αντιθέσεις/αντιφάσεις, να πεταχτεί ο παλιός Σπύρος και να πει: «Τι έγινε ρε παιδιά;»… έτσι πίστευα θα το νιώσει!... το ρολόι που τελικά αιωρείτο δίπλα στην τηλεόραση και πάνω στον τοίχο που ενώ έπρεπε να υπάρχει δεν υπήρχε… έδειχνε 25.
[----------------------------------------------------------] (ινστρουμένταλ τη στιγμή παύσης… έχουν μεγάλες αυτά, τέταρτου, ολόκληρου… μη σου πω και κιλού μερικές φορές)
Ήρθε κάποια στιγμή και η επόμενη ημέρα (πάντα βάσει του ρολογιού τοίχου), αυτή με τα μέτρα… πως λέμε 30-31-32-33 για τα τζιν, ακριβώς το ίδιο… αλλά στενότερα μάλλον… αυτήν την ημέρα (μαζί με τα μέτρα), την έχασα ολόκληρη… όταν «ξύπνησα»… κατάλαβα πως ήταν αργά για εκείνα, και πως ήταν στενά… ή έτσι τα ένιωθες… τόσα που ακούς, τόσα που διαβάζεις, τόση άχρηστη παραπληροφόρηση (ναι, μπορεί να υπάρξει και η χρηστική) και τόση παραπλάνηση, τόση μπουάτ, τόση φιέστα, τόσο θέατρο, τόσα σκουπίδια στις ακτές που θα βγούμε να τα μαζέψουμε λέει τον Μάιο για να πάμε τον Ιούνιο-Ιούλιο-Αύγουστο να τα ξανακάνουμε όπως ήταν…
[πάω να φάω κάτι κι έρχομαι… δεν είναι στίχος από τραγούδι αυτό, αυτό είναι δέσμευση]
Δ.Ν.Τ. πτ II
[καλό ήταν]
Έκαναν και το γνωστό μαύρο τζίρο και οι ταβέρνες αυτές τις μέρες… και αυτό είναι πολλάν καλάν, όχι τίποτα άλλο, να κινηθεί και η αγορά… γιατί μόνο με αυτό κινείται (άλλοτε και με ντίζελ, αναλόγως του μοντέλου… σαν κι αυτά που ήταν παρκαρισμένα απ’ έξω απ’ τις ταβέρνες). Μαύρα παίρνουν, μαύρα δίνουν… μόνο μην τα πίνουν κιόλας!
Θα σου εκμυστηρευτώ πως προσωπικά δεν γνώριζα ότι υπάρχει και άσπρο χρήμα… αλλά αυτό λέει θα μας το φέρουν απ’ έξω, υπάρχει, το έχουν οι φίλοι μας, δεν είναι όλοι σαν εμάς… τι νόμιζες… και είναι τόσο αυτό που θα φέρουν… που θα το φέρουν μη σου πω και με καράβια (ας περάσουν έστω από την Περσία). Που βρέθηκε τόσο χρήμα, και άσπρο ε! «Τι έγινε ρε παιδιά;»… μήπως το βάφουν αυτοί … γιατί θα γίνει βλακεία στο τέλος σου λέω! Γιατί μέχρι να «παραγραφεί» σε 20-30 χρόνια αυτή η μεταφορά «άσπρου χρήματος», εμείς (πάντα σύμφωνα με τα μέτρα, μην μπερδεύεσαι) θα πληρώνουμε τους τόκους με «άσπρο χρήμα» ας γουέλ… πάρε τις μπογιές και ξεκινάμε τις ζωγραφιές…
Βέβαια βγαίνοντας από την ταβέρνα και αν έχεις φάει και αρκετά… υπάρχει το πρόβλημα με το στενό τζιν που σου έραψαν, αν νιώθεις πάντα το στένεμα.
… αν είχα ταβέρνα, θα έβαζα έναν «καλόγερο» στο φουαγιέ… και θα τον γέμιζα με φούστες (όπως σε υποχρεώνουν να βάζεις σε μερικά μοναστήρια)… έτσι ώστε ο πελάτης να είναι άνετος.. να τη φοράει πριν μπει και αρχίσει να τρώει… και να φάει ότι και όσο και όσα θέλει… και να μην τον πειράζουν τα στενέματα (και στο τέλος, αν του πάει και τη θέλει, την κρατάει με μια μικρή επιβάρυνση)
[…]
Καλό είναι να μην νιώθεις… γιατί κάποιοι από εμάς εκεί έξω… ένιωσαν… και άρχισαν να λένε για τους 300, για τα πολυτελή μοντέλα, για χρήμα (χωρίς προσδιορισμό χρώματος) και να φύγουν, και να κάνουν και να ράνουν… και που πάμε, από πού ήρθαμε, τι ώρα είναι έλεγε ένας που είχε δουλειές, φυλακή να τους βάλετε ρεεε (ποιοι;), α, ου, ναι, όχι, ίσως, πέτρες, ξύλα, ιδρώτας, ναι, και ξανά και πιο δυνατά, και ναι… και να ‘σου και μια μολότοφ, και πάρε και σπρέι και να πετάει και το μαλλί του Κακλαμάνη, όχι βία κ.ά. πολλά!
Με κουβέντες που είχα με όλους τους παραπάνω… ένα συμπέρασμα έβγαλα… θέλουν τους 300 (και τους γύρω αυτών) στα κελιά… ποιος ο λόγος; Για να δουν στο ίδιο κελί α)την Ράπτη με την Καϊλή, β) τον Άρη με το Νικήτα, και γ) την Άντζελα με τον Γερουλάνο και τον Ευάγγελο! Θα ένιωσαν περίεργα, γι’ αυτό θα τους βγήκαν τέτοιες σκέψεις!
Θα τα έχουμε σύντομα και σε dvd αυτά… αρκεί να λυθεί το πρόβλημα με τη φορολόγησή τους… δεν ξέρουν αν θα το πουλήσουν σαν προϊόν που προάγει την τέχνη και τον πολιτισμό… ή σαν αγαθό πολυτελείας (φορολογούνται διαφορετικά αυτά, από την αρχαιότητα)!... εκεί κολλάνε και αυτοί που διαμαρτύρονται για τους πολιτικούς και για όλους τους άλλους… γιατί θέλουν προφανώς την πρώτη επιλογή…
[…]
Τελειώσανε οι γιορτές και τα πανηγύρια… και ήρθε και η πρώτη εργάσιμη του νέου μήνα… και σου λέει τώρα ο Μετρός ο Άλφα Έψιλον… σήμερα όλοι θα έχουν ξεχάσει τις κάρτες τους… άρα ευκαιρία να βγάλω λεφτά!
Όταν ο ένας από τους 2 της ελεγκτικής αρχής του Μετρού του Άλφα Έψιλον προσπαθούσε με τα φτωχά ελληνικά του να εξηγήσει (;) στις Γιαπωνέζες ότι πρέπει να πλερώσουν (έχουμε και κρίση εδώ, δώσε κάτι)… εγώ βρήκα την ευκαιρία και κουνούσα το δικό μου στον άλλο… επιδεικτικά… πήρε γρήγορα το μήνυμα, και χωρίς να πούμε τίποτα, με πλησίασε. Ήξερα τι ήθελε και ήξερε τι ήθελα. Το άρπαξε χωρίς να πούμε κουβέντα, το είδε, το περιεργάστηκε, το έπαιξε… τελείωσε τη δουλεία και χάθηκε… έτσι απλά!
…με αφορμή αυτό θα ήθελα να προτείνω εκεί στους Μετρούς, πως είναι που είναι Άλφα Έψιλον… έχουν που έχουν τα πρόστιμα καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα (;) ή έχουν σκοπό να συνετίσουν (;)… αφού φοράνε που φοράνε τα σακάκια και τις γραβάτες… ας ρίχνουν ένα κούρεμα και ένα ξύρισμα στον ελεύθερο τους χρόνο, μην είναι σαν τους ανθρώπους τις προϊστορίας… δεν πάει σωστά ρε παιδί μου, λες και δεν νιώθουν, λες και είναι Άλφα Έψιλον αλλά με ελληνικό αέρα!
[του πα, πα τουμ πα, του παμ πα τονκ]
[ουφ… πείνασα πάλι]
Δεν Νιώθω Τίποτα
