α) Τους άλλους οδηγούς/συνοδηγούς… βλέπεις φάτσες. Αν δεν σου αρέσουν, γυρνάς αργά και σταθερά το βλέμμα σου προς την άλλη πλευρά… σαν να λες «δεν μου κάνεις, επόμενος-η»! Αν σου αρέσουν, πάλι γυρνάς το βλέμμα σου από την άλλη μεριά (ή μπροστά μερικές φορές… για να μη δείξεις ότι συνεχίζεις το «ψάξιμο» και αναρωτηθεί ο/η άλλος-η από το διπλανό αυτοκίνητο «μα τι στο καλό… δεν του/της γέμισα το μάτι;»… μονογαμική κοινωνία βλέπεις, δεν πρέπει να σου αρέσουν όλα) αλλά σε αυτή την περίπτωση όχι απλά γυρνάς το κεφάλι σου, αλλά το γυρνάς και απότομα! Ποια είναι η εξήγηση; Μάλλον είναι σαν να λες στον εαυτό σου «ωχ, τι έγινε ρε παιδιά», σαν να θέλεις να κρυφτείς… οι σκέψεις ήδη άρχισαν: τι να κάνεις; πώς να το κάνεις; γιατί να το κάνεις; θα ανάψει πράσινο! πρέπει να το κάνεις; μπορείς να το κάνεις; θέλεις να το κάνεις; και αν το κάνεις; αν δεν το κάνεις; θα ανάψει πράσινο! ξέρεις να το κάνεις; θέλει να το κάνεις; μήπως τελικά δεν θέλει να το κάνεις; ή μήπως θα το κάνει εκείνος/εκείνη; γιατί η πόρτα του αυτοκινήτου του/της δεν είναι διάφανη να έχεις συνολική εικόνα(…αναρωτιέσαι); θα ανάψει πράσινο! να ανοίξεις την πόρτα σου και να βγεις από το αυτοκίνητο να πέσεις στις ρόδες του/της; κατέβασε το παράθυρο και ζήτα ζάχαρη ή τι ώρα είναι; θα ανάψει πράσινο! και αν δεν είναι καλός/ή; αν είναι σε σχέση (μονογαμική κοινωνία, τα είπαμε παραπάνω, θα τα πούμε και παρακάτω); μπιπ μπιμ μπιπ! Άντε ρε! Άναψε πράσινο… έχασες! Δεν ξέρω τι, αλλά το έχασες!
… Ίσως και να έπρεπε να είχες κολλήσει πάνω στο παράθυρο… τουλάχιστον θα γυρνούσε να κοιτάξει!β) Δεν βλέπεις ούτε αριστερά, ούτε δεξιά… αλλάζεις σταθμούς και ρίχνεις κλεφτές ματιές στο φανάρι.
γ) Δεν βλέπεις ούτε αριστερά, ούτε δεξιά… ρίχνεις κλεφτές ματιές στο φανάρι, χωρίς να αλλάζεις σταθμούς (γιατί σου αρέσει αυτό που ακούς, γιατί δεν σε απασχολεί αυτό που ακούς, μπορεί να έχεις συμβιβαστεί με αυτό που ακούς, μπορεί να μην ακούς).
δ) Το βλέμμα σου ακολουθεί τον πεζό που περνάει από μπροστά σου (αν όχι ολόκληρο, τότε τμήματα του σώματός του). Οι λόγοι που μπορεί να γίνει αυτό, είναι αρκετοί… όμως δεν είναι της παρούσης (ούτε καμίας άλλης).
Από λάθος το βλέμμα σου πέφτει στο πεζοδρόμιο, πάνω στο οποίο περπατάει ένας που δείχνει με άνθρωπο… έχει κάποια χαρακτηριστικά ανθρώπου, αλλά σίγουρα δεν είναι… διαφέρει σε πολλά από τον μέσο άνθρωπο της σύγχρονης κοινωνίας, να σαν αυτή που ζούμε… σαν αυτόν που γράφει και διαβάζει τέτοια κείμενα. Τα ρούχα του δεν μοιάζουν με κανονικά ρούχα, τα μαλλιά, το περπάτημα, τα παπούτσια (αν υπάρχουν… κάποια «μοντέλα» δεν έχουν καθόλου)… πόσο μάλλον και το «άρωμα» του… αν πλησιάσεις και αντέξεις… θα καταλάβεις. Αλλά δεν δίνεις σημασία, γιατί έχεις αποδεχθεί πως αυτός υπήρχε και θα υπάρχει μέσα στο πλάνο… είναι, πώς να το πω… είναι δεδομένο και το ότι υπάρχει και το ότι δεν σου κάνει αίσθηση! Το εντυπωσιακό είναι, πως η κοινωνία που πετυχημένα καλλιέργησε αυτή τη νοοτροπία αδιαφορίας… είναι η ίδια που καλλιέργησε και νοοτροπίες μονογαμίας, μας γέμισε ταμπού, προκαταλήψεις και άλλα πολλά παραφύσην… γιατί αυτά είναι τα παραφύσην αγαπητή αναγνώστρια και αναγνώστη… και όχι αυτά που νομίζεις (ναι… για τα του Χαρδαβέλα μιλάω)… το βλέμμα σου συνεχίζει να στριφογυρίζει άσκοπα!
ε) Το βλέμμα σου χάνεται στο πουθενά… σκέφτεσαι μάλλον! Βαριά κουβέντα, αλλά ποιος ξέρει… ποτέ μη λες ποτέ!
Μου αρέσει στα κρυφά ο Μητροπάνος… στο τέρμα ο διπλανός τη μουσική… πάλι καλά που δεν βάζουν όλα τα γούστα στους στίχους των τραγουδιών… γιατί τα μισά θα ήταν ακατάλληλα… παραφύσην μη σου πω.
ζ) (ζ και όχι στ, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μετά το ε πρέπει να βάλω στ και όχι ζ… όπως και να έχει, το ζ μου είναι πιο εύκολο και λογικό, άρα ας βάλω ζ για την ώρα… μην ετοιμαστείς να πεις πως έτσι είναι η αρίθμηση, γιατί αυτά εγώ τα βλέπω για γράμματα και όχι για αριθμούς… και τώρα που το σκέφτομαι, δεν θυμάμαι ποια ήταν η δασκάλα μου στην ζ δημοτικού… μόνο της γ δημοτικού θυμάμαι, και μερικές άλλες που επίσης οι λόγοι δεν είναι της παρούσης) Με τέτοιο παραλήρημα δεν θυμάμαι τι ήθελα να σου πω αναφορικά με το ζ, ίσως να μην σε ενδιέφερε και εσένα να διαβάσεις το ζ (αλλά αν έχεις φτάσεις μέχρι εδώ… τότε μιλάμε για πρόβλημα)… βάλε κάτι δικό σου!
Άκυρο… στο ζ ήθελα να πω ότι στα κόκκινα φανάρια μπορεί να μην γίνει τίποτα από τα παραπάνω… γιατί κάτι καφέ/μαύροι τύποι έρχονται να σου πλύνουν τα τζάμια χωρίς να σε ρωτήσουν αν θέλεις, και όλο αυτό μήπως βγάλουν κανένα ευρώ κι αυτοί (προφανώς είναι μαύρο χρήμα, αφού μιλάμε για μαύρους)! Εκεί διαπιστώνεις πως ο ρατσισμός είναι και αυτός λογικός και δεν είναι παραφύσην (όπως πάλι δίδαξε μέσα από τους κανόνες της η σύγχρονη κοινωνία… άσχετα αν εδώ θολώνει λίγο τα νερά), με τον εξής απλό τρόπο: είδα με τα μάτια μου και άκουσα με τα αυτιά μου, έναν ορκισμένο διάσημο αντι-ρατσιστή να φωνάζει σε έναν από αυτούς «δεν θέλω σου λέω ρε μ**** (μαύρε)… μόλις το έπλυνα, στραβός είσαι»… αυτός θα μου πεις μπορεί να ήταν ψευτο-αντι-ρατσιστής ή να αποδέχθηκε πως ο ρατσισμός είναι στη φύση του…
Δεν τα ξέρω ούτε τα καταλαβαίνω όλα αυτά… εγώ βρήκα τη λύση! Από τότε που οι μαζικές εκπομπές επηρεασμού πουλάνε κατ’ επανάληψη την ατάκα της μάζας (=e/c^2) «θα πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας»… ε, πήρα και εγώ ένα όπλο (δεν βρήκα κάπου νόμο για να αγοράσω και είπα να κάνω δουλειά με το όπλο). Γερός να είμαι αγαπητή αναγνώστρια και αναγνώστη μου, έχω πυροβολήσει: 3 μαύρους, 2 καφέ, 1 μαύρη (για να μην την πληρώσω), 1 άσπρη με ανδρική φωνή και όργανα, αλλά με περούκα (για τον ίδιο λόγο με την μαύρη την πυροβόλησα αυτήν-όν), 1 υπέρβαρη που περνούσε μπροστά από το αυτοκίνητο και κρατούσε big mac στο ένα χέρι και cosmopolitan στο άλλο, 1 κοκαλιάρη που έκανε joking, 2 ομοφυλοφίλους που φορούσαν μπλούζα metallica, 3 όμορφες που είχαν μουστάκι και άλλους ανθρώπους που τώρα δεν θυμάμαι. Να ξέρεις όμως, έχω βάλει σκοπό (μέχρι να μου τελειώσουν οι σφαίρες) να πυροβολήσω ότι ξεφεύγει από τα standards της σύγχρονης ανεπτυγμένης κοινωνίας… και όχι, δεν «φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου»… αυτά τα λένε μόνο στα τραγούδια, κάτι μεθυσμένοι!
«Πάμε παιδία, για κάποιον ή για κάποια που θέλετε να θυμάστε»... λέει ο καλλιτέχνης
*εσύ εκεί... κι αυτός εκεί… ψηλά;
