Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
Κυριακή 16 Μαΐου 2010
R.I.P. Ronnie James Dio
*Μου είπαν να γράψω και κάτι για τον Dio, μην αφήσω μόνο ένα video με ένα από τα εκατοντάδες τραγούδια... μια μικρή αναφορά, δυο-τρεις γραμμές που λέμε!
Τι να γράψω; Τι να χωρέσω σε blog(!); Τι να θυμηθώ; Θυμάμαι, υπήρξε; Ήταν μελωδία και έτσι θα παραμείνει για πάντα (LONG LIVE ROCK & ROLL). Για την παρέα του από τα δέκα, στα σχολεία, στις σχολές και μετά και για πάντα! Ήταν πάντα εκεί, όποτε ήθελες... η μαγεία της μουσικής του, το ταξίδι μέσα από τη χροιά της φωνής του, η ζεστασιά της γνώσης της ανθρώπινης ύπαρξής του (αυτά που λέγαμε Αλέξανδρε Ρ. στο τηλέφωνο)... άλλοτε πετούσες, μαζί με τις μελωδίες του, με τεράστια ταχύτητα χιλιοστά πάνω από την επιφάνεια μιας άγνωστης μαύρης αγριεμένης θάλασσας… και άλλοτε ένιωθες την πιο αργή και γαλήνια ελεύθερη πτώση… κάπου χαμένος σε ένα χάσιμο που δεν ήξερες πως άρχισε, πότε και αν τελειώνει… κάπου μεθυσμένος σε ένα μεθύσι στο κενό χωρίς να νιώθεις καμία δύναμη να ασκείται επάνω σου. Τα βράδια, τις μέρες, στο πικάπ, στο cd... στο μυαλό! Κάθε φορά, ήταν εκεί, όποτε ήθελες (ξανά). Θα είναι εκεί.
Όπου κι αν πηγαίνω και όπου κι αν «πηγαίνω», αυτά τα ταξίδια θα μου τα χαρίζει απλόχερα!
Στις αλάνες της Αθήνας που πέρασε και μας τίμησε τραγουδώντας για εμάς (γεια σου αδερφέ… μαζί ήμασταν τότε… ’01-’02 πότε ήταν;… θυμάσαι;!), ακόμη δεν έχει καταλαγιάσει το σύννεφο σκόνης που σηκώναμε. Όση βροχή κι αν ρίξει… δεν θα πέσει ποτέ αυτό το σύννεφο… μπήκαμε τότε μέσα του!
Παρασκευή 14 Μαΐου 2010
Σοβαρότητα...
... και όχι σοβαροφάνεια!
Δεν πρέπει μόνο οι χρηματοοικονομικοί να υπαγορεύουν τι πρέπει να γίνει, αλλά και ασφαλιστικοί φορείς και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας. Η’ έστω η γενική διεύθυνση για τον έλεγχο, ως ένα μέτρο για τις παρανοϊκές αποφάσεις εκείνων που δεν αποφασίζουν παρά μόνο με χρηματοοικονομικά κριτήρια.
Δεν πρέπει μόνο οι χρηματοοικονομικοί να υπαγορεύουν τι πρέπει να γίνει, αλλά και ασφαλιστικοί φορείς και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας. Η’ έστω η γενική διεύθυνση για τον έλεγχο, ως ένα μέτρο για τις παρανοϊκές αποφάσεις εκείνων που δεν αποφασίζουν παρά μόνο με χρηματοοικονομικά κριτήρια.
Τρίτη 11 Μαΐου 2010
Κύριος ήρθα...
…και κύριος φεύγω!
Ξημερώμα Παρασκευής ήταν… δυο δεκαετίες πέρασαν.
-------------
Μοναδικός;
Αξεπέραστος;
Ανεπανάληπτος;
-------------
Τετριμμένες φράσεις που δεν καταφέρνουν να περιγράψουν το μεγαλείο του!
-------------
Γεια σου Δάσκαλε…
-------------
Θα τα λέει με τον Μάρκο, θα ’χουνε κι ένα λουλά και θα ετοιμάζουν πάλκο…
-------------
αγάπη μου επικίνδυνη, φοβάμαι και τη σκιά σου… ζούσα μια ξένοιαστη ζωή πριν σε γνωρίσω, προτού μ’ ανάψεις φωτιά μες την καρδιά… στη λύπη και στη μοναξιά θα σπάνε τα περασμένα… μ’ ανάθεμά τα χείλια της που αλλάζουν τους παλμούς μου… υποκρίνεσαι μαζί μου από συνήθεια, και ας κάνω πως δε ξέρω την αλήθεια… βρήκα την καταστροφή μου κι ερωτεύτηκα… ποια είναι η δική σου η θρησκεία, ποιος είναι ο δικός σου ο Θεός… μπήκες μες στο αίμα μου, στην αναπνοή μου… ψάχνω να βρω λησμονιά μέσα στου πιοτού τη ζάλη, μα κι αν πίνω κι αν μεθώ, πλάι μου σε βλέπω πάλι… αν τελείωνε η ζωή για μια γυναίκα, θα ξοφλούσαν απ' τους άνδρες οι εννιά από τους δέκα… μες στα μάτια σε κοιτώ και μέσα απ' την καρδιά μου σ' απαντώ… να μην ξεχνάμε όπου κι αν πάμε, είμαστε τώρα προσωρινοί… γυναίκες περάσανε κι όμως, εγώ στη ζωή απέμεινα μόνος… είμαι ένας επιπόλαιος στο λέω να το ξέρεις, εγώ 'μαι ένα τρελόπαιδο, ποτέ δεν αγαπάω… εγώ γράμματα δεν ξέρω, ξέρω μόνο να σου πω τι αισθάνομαι για σένα…έλα χάρε να σε παίξω ένα τάβλι και να δεις πως θα στο πάρω και διπλό… καλύτερα εγωιστής παρά δειλό και ζητιάνο να με πεις… θα γίνω τώρα ένας σταθμός λησμονημένος, ξένος, για πάντα ξένος… και σαν με κοιτάς, στο σώμα μου θέλεις να μπεις… κι ένας αητός γκρεμίστηκε και το βουνό σείστηκε… μα όσο λιγότεροι καλοί, τόσο λιγότεροι τρελοί… καλύτερα στη φυλακή παρά με τα φιλιά σου… η νύχτα είναι για φιλιά και μη μου την χαλάσεις… ξανά στην αγκαλιά σου θα χιμήξω κι ας με προδώσεις τ' άλλο το πρωί… θα ’ρθεις όπως το πρώτο χτυποκάρδι, θα φύγεις με την πρώτη χαραυγή, θα μείνεις ένα όνειρο… τα μάτια μου θα πάρω, θα φύγω μακριά σου, θα κάνω πέτρα την καρδιά… με κοροϊδεύεις, με κάνεις ότι θες, εγώ που έδιωχνα γυναίκες μέχρι χθες… μη σε πλανεύει η ομορφιά και θύμα της σε κάνει, αφού είσαι ωραίος και μετράς… θέλω την αγάπη σου σαν παιδί μικρό και φοβάμαι… πες ότι θες καρδιά μου δεν πειράζει, ακόμα μια φορά σε συγχωρώ… φέρνεις στο νου μου τα παλιά και φεύγεις, και φεύγεις, σαν ένα σύννεφο περνάς… λέγε με παλιόπαιδο, λέγε με αλήτη, λέγε με όπως θες… καλύτερα μαζί σου και τρελός, παρά μονάχος μου και λογικός… εγώ είμαι και του λιμανιού, εγώ είμαι και του σαλονιού, μια ζωή μέσα στη νύχτα, όλα τα 'χω μάθει, μια ζωή μέσα στη νύχτα, όλα τα 'χω δει, μια ζωή ξενογυρνάω, έχω κάνει λάθη, όταν όμως αγαπάω γίνομαι παιδί… μια γυναίκα σε ορίζει… ποτέ μου δεν την πήρα αγκαλιά, εγώ κοιτούσα μόνο τη δουλειά, το βλέπω πως δεν φταίει καθόλου εκείνη, δική μου είναι ολόκληρη η ευθύνη… τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι, όλα κι αν τα δώσαμε, για μια νύχτα ήταν μόνο η αγάπη… δεν βρίσκεις άκρη στης γυναίκας την καρδιά… είσαι ένας άνθρωπος κενός χωρίς αισθήματα, πιστεύεις μόνο στη βιτρίνα και στα χρήματα… είναι γραφτό ότι αρχίζει να πεθαίνει, της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος...
-------------
-------------
Όσο υπάρχει τράπουλα θα βγαίνουνε ρηγάδες, κι όσο υπάρχουν δάσκαλοι θα βγαίνουν μαθητάδες.
Ξημερώμα Παρασκευής ήταν… δυο δεκαετίες πέρασαν.
-------------
Μοναδικός;
Αξεπέραστος;
Ανεπανάληπτος;
-------------
Τετριμμένες φράσεις που δεν καταφέρνουν να περιγράψουν το μεγαλείο του!
-------------
Γεια σου Δάσκαλε…
-------------
Θα τα λέει με τον Μάρκο, θα ’χουνε κι ένα λουλά και θα ετοιμάζουν πάλκο…
-------------
αγάπη μου επικίνδυνη, φοβάμαι και τη σκιά σου… ζούσα μια ξένοιαστη ζωή πριν σε γνωρίσω, προτού μ’ ανάψεις φωτιά μες την καρδιά… στη λύπη και στη μοναξιά θα σπάνε τα περασμένα… μ’ ανάθεμά τα χείλια της που αλλάζουν τους παλμούς μου… υποκρίνεσαι μαζί μου από συνήθεια, και ας κάνω πως δε ξέρω την αλήθεια… βρήκα την καταστροφή μου κι ερωτεύτηκα… ποια είναι η δική σου η θρησκεία, ποιος είναι ο δικός σου ο Θεός… μπήκες μες στο αίμα μου, στην αναπνοή μου… ψάχνω να βρω λησμονιά μέσα στου πιοτού τη ζάλη, μα κι αν πίνω κι αν μεθώ, πλάι μου σε βλέπω πάλι… αν τελείωνε η ζωή για μια γυναίκα, θα ξοφλούσαν απ' τους άνδρες οι εννιά από τους δέκα… μες στα μάτια σε κοιτώ και μέσα απ' την καρδιά μου σ' απαντώ… να μην ξεχνάμε όπου κι αν πάμε, είμαστε τώρα προσωρινοί… γυναίκες περάσανε κι όμως, εγώ στη ζωή απέμεινα μόνος… είμαι ένας επιπόλαιος στο λέω να το ξέρεις, εγώ 'μαι ένα τρελόπαιδο, ποτέ δεν αγαπάω… εγώ γράμματα δεν ξέρω, ξέρω μόνο να σου πω τι αισθάνομαι για σένα…έλα χάρε να σε παίξω ένα τάβλι και να δεις πως θα στο πάρω και διπλό… καλύτερα εγωιστής παρά δειλό και ζητιάνο να με πεις… θα γίνω τώρα ένας σταθμός λησμονημένος, ξένος, για πάντα ξένος… και σαν με κοιτάς, στο σώμα μου θέλεις να μπεις… κι ένας αητός γκρεμίστηκε και το βουνό σείστηκε… μα όσο λιγότεροι καλοί, τόσο λιγότεροι τρελοί… καλύτερα στη φυλακή παρά με τα φιλιά σου… η νύχτα είναι για φιλιά και μη μου την χαλάσεις… ξανά στην αγκαλιά σου θα χιμήξω κι ας με προδώσεις τ' άλλο το πρωί… θα ’ρθεις όπως το πρώτο χτυποκάρδι, θα φύγεις με την πρώτη χαραυγή, θα μείνεις ένα όνειρο… τα μάτια μου θα πάρω, θα φύγω μακριά σου, θα κάνω πέτρα την καρδιά… με κοροϊδεύεις, με κάνεις ότι θες, εγώ που έδιωχνα γυναίκες μέχρι χθες… μη σε πλανεύει η ομορφιά και θύμα της σε κάνει, αφού είσαι ωραίος και μετράς… θέλω την αγάπη σου σαν παιδί μικρό και φοβάμαι… πες ότι θες καρδιά μου δεν πειράζει, ακόμα μια φορά σε συγχωρώ… φέρνεις στο νου μου τα παλιά και φεύγεις, και φεύγεις, σαν ένα σύννεφο περνάς… λέγε με παλιόπαιδο, λέγε με αλήτη, λέγε με όπως θες… καλύτερα μαζί σου και τρελός, παρά μονάχος μου και λογικός… εγώ είμαι και του λιμανιού, εγώ είμαι και του σαλονιού, μια ζωή μέσα στη νύχτα, όλα τα 'χω μάθει, μια ζωή μέσα στη νύχτα, όλα τα 'χω δει, μια ζωή ξενογυρνάω, έχω κάνει λάθη, όταν όμως αγαπάω γίνομαι παιδί… μια γυναίκα σε ορίζει… ποτέ μου δεν την πήρα αγκαλιά, εγώ κοιτούσα μόνο τη δουλειά, το βλέπω πως δεν φταίει καθόλου εκείνη, δική μου είναι ολόκληρη η ευθύνη… τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι, όλα κι αν τα δώσαμε, για μια νύχτα ήταν μόνο η αγάπη… δεν βρίσκεις άκρη στης γυναίκας την καρδιά… είσαι ένας άνθρωπος κενός χωρίς αισθήματα, πιστεύεις μόνο στη βιτρίνα και στα χρήματα… είναι γραφτό ότι αρχίζει να πεθαίνει, της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος...
-------------
-------------
Όσο υπάρχει τράπουλα θα βγαίνουνε ρηγάδες, κι όσο υπάρχουν δάσκαλοι θα βγαίνουν μαθητάδες.
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
5η, 7η, 111η, 9339η?
Ποια ημέρα της κρίσης να είναι άραγε η σημερινή? Όπως στα έργα, τα τρόμου, που τις μετράνε και ο σκηνοθέτης μας τις εμφανίζει στην οθόνη. Γιατί από τη στιγμή που δεν παίζουμε στο έργο, χάνουμε την αίσθηση του χρόνου, δεν ζούμε μέσα στο ρόλο που βλέπουμε και είμαστε απλά παρατηρητές, όχι πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι (?). Έτσι, για να μας τραβήξει την προσοχή, ο σκηνοθέτης με κάθε ευκαιρία μας ενημερώνει για το τρέχον νούμερο.
---
Δεν ξέρω πότε έχει πάλι audition για εκείνους που τυχόν ενδιαφέρονται ή θα ενδιαφερθούν να παίξουν. Μάλλον καθημερινά.
---
Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που γράφτηκε… κάποιοι (οι πιο θαρραλέοι), είχαν πει σωστά πως ήταν «πολύ μπροστά» για τη εποχή του… ακόμη και αυτό όμως, δεν ήταν αρκετό (ούτε και το «πάρα πολύ μπροστά» θα ήταν αρκετό)… δεν μπορούσε να το περιγράψει… ακόμη κι αυτό ήταν λίγο… ο λόγος ήταν πως έκαναν «λάθος», προσπάθησαν να το «ερμηνεύσουν», να το «μεταφράσουν»… όχι από μια σωστή γωνία (δεν υπήρχε/δεν υπάρχει/δεν την γνωρίζουμε), αλλά σαν παρατηρητές (μάλλον?)… με εκείνα τα δεδομένα, εκείνης της εποχής… άφησε το να υπάρχει, πρέπει να υπάρχει, υπάρχει… ευτυχώς γράφτηκε, ευτυχώς θα μείνει για πάντα… για όλες τις ημέρες που θα έρθουν, ακόμη και για αυτές που έφυγαν!
---
Δεν ξέρω πότε έχει πάλι audition για εκείνους που τυχόν ενδιαφέρονται ή θα ενδιαφερθούν να παίξουν. Μάλλον καθημερινά.
---
Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που γράφτηκε… κάποιοι (οι πιο θαρραλέοι), είχαν πει σωστά πως ήταν «πολύ μπροστά» για τη εποχή του… ακόμη και αυτό όμως, δεν ήταν αρκετό (ούτε και το «πάρα πολύ μπροστά» θα ήταν αρκετό)… δεν μπορούσε να το περιγράψει… ακόμη κι αυτό ήταν λίγο… ο λόγος ήταν πως έκαναν «λάθος», προσπάθησαν να το «ερμηνεύσουν», να το «μεταφράσουν»… όχι από μια σωστή γωνία (δεν υπήρχε/δεν υπάρχει/δεν την γνωρίζουμε), αλλά σαν παρατηρητές (μάλλον?)… με εκείνα τα δεδομένα, εκείνης της εποχής… άφησε το να υπάρχει, πρέπει να υπάρχει, υπάρχει… ευτυχώς γράφτηκε, ευτυχώς θα μείνει για πάντα… για όλες τις ημέρες που θα έρθουν, ακόμη και για αυτές που έφυγαν!
Δευτέρα 3 Μαΐου 2010
Δ.Ν.Τ. πτ I&II
Δ.Ν.Τ. πτ I
Είχα φωτογραφίσει στο μυαλό μου το κείμενο που θα διαβάσεις. Ξαφνικά το πρωί «απαθανάτισα» τη φωτογραφία… έτσι λοιπόν άρχισα, πριν ακόμη την «τυπώσω» εδώ, τις διορθώσεις/πινελιές. Είναι στη μόδα οι διορθώσεις/πινελιές στις φωτογραφίες, μάλλον γιατί κανείς δεν θέλει να βλέπει τα πράγματα έτσι όπως είναι (και λογικό είναι, τι να πεις, αν δεν είναι και ωραία). Πρέπει να μπαίνει λίγη μπογιά για να μοιάζει με κόμικ, και να γίνεται ψυχαγωγικό και διασκεδαστικό.
[να να να να να να να να να να να ναααααααα]
Με αφορμή το διασκεδαστικό που λες, είχα τη χαρά να συναντήσω μια τηλεόραση το βράδυ του Σαββάτου. Αυτή η συνάντησή μου κράτησε περίπου 25 λεπτά, χρόνος που θα μπορούσες να χωρέσεις μια ολόκληρη ζωή… ή και να δημιουργήσεις μια… άρχισε να μιλάει, να λαλάει και να λέει διάφορα... ήταν και ο Σπύρος εκεί… περιτριγυρισμένος από τη σάρα, τη μάρα, από άλλες και από «άλλες».
[Είχα ακούσει εγώ, πως το πρωινό της ίδιας ημέρας γινόταν επανάσταση… άλλοι έλεγαν πως γινόταν λόγω ημέρας και επετείου… δεν κατάλαβα, άλλοι για τα νέα μέτρα… ε, άλλοι επαναστατούσαν, άλλοι έπιαναν το Μάη, με κάτι καταπιάνονταν όλοι δηλαδή, άλλοι έλεγαν προγνωστικά για την μπάλα… έλεγαν πράγματα που είχαν κάτι να κάνουν με την ημέρα…]
[πα ρα παρα παπα, πα ρα πα ρα πααα, πα ρα πα ρα πααα, του ρου τουμ τακ τουφ]
Η παρέα του Σπύρου που έλεγα, δεν ασχολήθηκε με τα παραπάνω… αναλώθηκε στο μπρόντγουεϊ, στα παρίσια, τις αμερικές, στα γουέστ εντ και γενικά στο μιούζικαλ που λένε… μοναδική αντίθεση/αντίφαση δηλαδή… το πρωί που πέτυχα ξανά την ίδια τηλεόραση… μου έδειχνε, φωνές, κακό, τραγούδια με επαναστατικά στιχάκια, μέχρι και έναν ένστολο τερμινέιτορ να χτυπιέται σε ένα πεζοδρόμιο μόνος του… την ώρα μάλιστα που οι άλλοι τερμινέιτορ πήγαιναν κοντά του… αυτός έκανε σαν το σπάρο που αφού τον βγάλεις από το αγκίστρι για να τον ρίξεις στον κουβά, αστοχείς και σου πέφτει πάνω στο μόλο… και αρχίζει να σπαρταράει και να σου πετάει στο πρόσωπο από το πολύ τίναγμα, όλα τα χώματα του μόλου που κόλλησαν πάνω στα λέπια του…. θυμάμαι τον τερμινέιτορ να φωνάζει χαρακτηριστικά: Φωτιά στο μπατζάκι μου!
[δεν έχουν στίχους τα τραγούδια της σημερινής εκπομπής… παίζουμε ινστρουμένταλ… όπως θα άκουσες ήδη]
Κι εκεί που το πρωί λέω να κάνω κι εγώ κάτι που πάει στην ημέρα, κόκκινο, και το έκανα… έρχεται η παρέα του Σπύρου και με κάνει να νιώσω σαν να είμαι σε ένα πιάνο μπαρ των φόρτιες, μαζί με άλλους αξιωματικούς, να πίνουμε και να χαζογελάμε… να το λαλούν τα φεμ φατάλς, μέσα σε καπνούς κι αρώματα… μέχρι να σταματήσουμε να νιώθουμε! Σε μια τέτοια κατάσταση ήθελε να με πάει στη συνάντηση μας η τηλεόραση… αλλά για καλή μου τύχη… δεν με ψυχ-αγώγησε… μείναμε στην διασκέδαση! Τώρα μόλις μου ήρθε, ήταν αστείο, ένα γόναμπι φεμ φατάλ της παρέας του Σπύρου… το οποίο τελικά με μπέρδεψε… ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτόν που ήθελε να περιγράψει, τον έλεγαν Άντριου Λόιντ Βέμπερ, ή Γιούμπερ; Μήπως ήταν το ίδιο πρόσωπο, ή 2 διαφορετικοί; Και αυτό το Ράις τι στο καλό ήταν, χορογράφος, σκηνοθέτης, στιχουργός, συνθέτης, χορεύτρια;
Όπως καταλαβαίνεις… η τηλεόραση σηκώθηκε και έφυγε, δεν ήμουν άνθρωπος κι εγώ, τόσες απορίες, δεν ένιωθα και το κλίμα της… αλλά περίμενα, με τόσες απορίες που είχα από τις αντιθέσεις/αντιφάσεις, να πεταχτεί ο παλιός Σπύρος και να πει: «Τι έγινε ρε παιδιά;»… έτσι πίστευα θα το νιώσει!... το ρολόι που τελικά αιωρείτο δίπλα στην τηλεόραση και πάνω στον τοίχο που ενώ έπρεπε να υπάρχει δεν υπήρχε… έδειχνε 25.
[----------------------------------------------------------] (ινστρουμένταλ τη στιγμή παύσης… έχουν μεγάλες αυτά, τέταρτου, ολόκληρου… μη σου πω και κιλού μερικές φορές)
Ήρθε κάποια στιγμή και η επόμενη ημέρα (πάντα βάσει του ρολογιού τοίχου), αυτή με τα μέτρα… πως λέμε 30-31-32-33 για τα τζιν, ακριβώς το ίδιο… αλλά στενότερα μάλλον… αυτήν την ημέρα (μαζί με τα μέτρα), την έχασα ολόκληρη… όταν «ξύπνησα»… κατάλαβα πως ήταν αργά για εκείνα, και πως ήταν στενά… ή έτσι τα ένιωθες… τόσα που ακούς, τόσα που διαβάζεις, τόση άχρηστη παραπληροφόρηση (ναι, μπορεί να υπάρξει και η χρηστική) και τόση παραπλάνηση, τόση μπουάτ, τόση φιέστα, τόσο θέατρο, τόσα σκουπίδια στις ακτές που θα βγούμε να τα μαζέψουμε λέει τον Μάιο για να πάμε τον Ιούνιο-Ιούλιο-Αύγουστο να τα ξανακάνουμε όπως ήταν…
[πάω να φάω κάτι κι έρχομαι… δεν είναι στίχος από τραγούδι αυτό, αυτό είναι δέσμευση]
Δ.Ν.Τ. πτ II
[καλό ήταν]
Έκαναν και το γνωστό μαύρο τζίρο και οι ταβέρνες αυτές τις μέρες… και αυτό είναι πολλάν καλάν, όχι τίποτα άλλο, να κινηθεί και η αγορά… γιατί μόνο με αυτό κινείται (άλλοτε και με ντίζελ, αναλόγως του μοντέλου… σαν κι αυτά που ήταν παρκαρισμένα απ’ έξω απ’ τις ταβέρνες). Μαύρα παίρνουν, μαύρα δίνουν… μόνο μην τα πίνουν κιόλας!
Θα σου εκμυστηρευτώ πως προσωπικά δεν γνώριζα ότι υπάρχει και άσπρο χρήμα… αλλά αυτό λέει θα μας το φέρουν απ’ έξω, υπάρχει, το έχουν οι φίλοι μας, δεν είναι όλοι σαν εμάς… τι νόμιζες… και είναι τόσο αυτό που θα φέρουν… που θα το φέρουν μη σου πω και με καράβια (ας περάσουν έστω από την Περσία). Που βρέθηκε τόσο χρήμα, και άσπρο ε! «Τι έγινε ρε παιδιά;»… μήπως το βάφουν αυτοί … γιατί θα γίνει βλακεία στο τέλος σου λέω! Γιατί μέχρι να «παραγραφεί» σε 20-30 χρόνια αυτή η μεταφορά «άσπρου χρήματος», εμείς (πάντα σύμφωνα με τα μέτρα, μην μπερδεύεσαι) θα πληρώνουμε τους τόκους με «άσπρο χρήμα» ας γουέλ… πάρε τις μπογιές και ξεκινάμε τις ζωγραφιές…
Βέβαια βγαίνοντας από την ταβέρνα και αν έχεις φάει και αρκετά… υπάρχει το πρόβλημα με το στενό τζιν που σου έραψαν, αν νιώθεις πάντα το στένεμα.
… αν είχα ταβέρνα, θα έβαζα έναν «καλόγερο» στο φουαγιέ… και θα τον γέμιζα με φούστες (όπως σε υποχρεώνουν να βάζεις σε μερικά μοναστήρια)… έτσι ώστε ο πελάτης να είναι άνετος.. να τη φοράει πριν μπει και αρχίσει να τρώει… και να φάει ότι και όσο και όσα θέλει… και να μην τον πειράζουν τα στενέματα (και στο τέλος, αν του πάει και τη θέλει, την κρατάει με μια μικρή επιβάρυνση)
[…]
Καλό είναι να μην νιώθεις… γιατί κάποιοι από εμάς εκεί έξω… ένιωσαν… και άρχισαν να λένε για τους 300, για τα πολυτελή μοντέλα, για χρήμα (χωρίς προσδιορισμό χρώματος) και να φύγουν, και να κάνουν και να ράνουν… και που πάμε, από πού ήρθαμε, τι ώρα είναι έλεγε ένας που είχε δουλειές, φυλακή να τους βάλετε ρεεε (ποιοι;), α, ου, ναι, όχι, ίσως, πέτρες, ξύλα, ιδρώτας, ναι, και ξανά και πιο δυνατά, και ναι… και να ‘σου και μια μολότοφ, και πάρε και σπρέι και να πετάει και το μαλλί του Κακλαμάνη, όχι βία κ.ά. πολλά!
Με κουβέντες που είχα με όλους τους παραπάνω… ένα συμπέρασμα έβγαλα… θέλουν τους 300 (και τους γύρω αυτών) στα κελιά… ποιος ο λόγος; Για να δουν στο ίδιο κελί α)την Ράπτη με την Καϊλή, β) τον Άρη με το Νικήτα, και γ) την Άντζελα με τον Γερουλάνο και τον Ευάγγελο! Θα ένιωσαν περίεργα, γι’ αυτό θα τους βγήκαν τέτοιες σκέψεις!
Θα τα έχουμε σύντομα και σε dvd αυτά… αρκεί να λυθεί το πρόβλημα με τη φορολόγησή τους… δεν ξέρουν αν θα το πουλήσουν σαν προϊόν που προάγει την τέχνη και τον πολιτισμό… ή σαν αγαθό πολυτελείας (φορολογούνται διαφορετικά αυτά, από την αρχαιότητα)!... εκεί κολλάνε και αυτοί που διαμαρτύρονται για τους πολιτικούς και για όλους τους άλλους… γιατί θέλουν προφανώς την πρώτη επιλογή…
[…]
Τελειώσανε οι γιορτές και τα πανηγύρια… και ήρθε και η πρώτη εργάσιμη του νέου μήνα… και σου λέει τώρα ο Μετρός ο Άλφα Έψιλον… σήμερα όλοι θα έχουν ξεχάσει τις κάρτες τους… άρα ευκαιρία να βγάλω λεφτά!
Όταν ο ένας από τους 2 της ελεγκτικής αρχής του Μετρού του Άλφα Έψιλον προσπαθούσε με τα φτωχά ελληνικά του να εξηγήσει (;) στις Γιαπωνέζες ότι πρέπει να πλερώσουν (έχουμε και κρίση εδώ, δώσε κάτι)… εγώ βρήκα την ευκαιρία και κουνούσα το δικό μου στον άλλο… επιδεικτικά… πήρε γρήγορα το μήνυμα, και χωρίς να πούμε τίποτα, με πλησίασε. Ήξερα τι ήθελε και ήξερε τι ήθελα. Το άρπαξε χωρίς να πούμε κουβέντα, το είδε, το περιεργάστηκε, το έπαιξε… τελείωσε τη δουλεία και χάθηκε… έτσι απλά!
…με αφορμή αυτό θα ήθελα να προτείνω εκεί στους Μετρούς, πως είναι που είναι Άλφα Έψιλον… έχουν που έχουν τα πρόστιμα καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα (;) ή έχουν σκοπό να συνετίσουν (;)… αφού φοράνε που φοράνε τα σακάκια και τις γραβάτες… ας ρίχνουν ένα κούρεμα και ένα ξύρισμα στον ελεύθερο τους χρόνο, μην είναι σαν τους ανθρώπους τις προϊστορίας… δεν πάει σωστά ρε παιδί μου, λες και δεν νιώθουν, λες και είναι Άλφα Έψιλον αλλά με ελληνικό αέρα!
[του πα, πα τουμ πα, του παμ πα τονκ]
[ουφ… πείνασα πάλι]
Δεν Νιώθω Τίποτα
Είχα φωτογραφίσει στο μυαλό μου το κείμενο που θα διαβάσεις. Ξαφνικά το πρωί «απαθανάτισα» τη φωτογραφία… έτσι λοιπόν άρχισα, πριν ακόμη την «τυπώσω» εδώ, τις διορθώσεις/πινελιές. Είναι στη μόδα οι διορθώσεις/πινελιές στις φωτογραφίες, μάλλον γιατί κανείς δεν θέλει να βλέπει τα πράγματα έτσι όπως είναι (και λογικό είναι, τι να πεις, αν δεν είναι και ωραία). Πρέπει να μπαίνει λίγη μπογιά για να μοιάζει με κόμικ, και να γίνεται ψυχαγωγικό και διασκεδαστικό.
[να να να να να να να να να να να ναααααααα]
Με αφορμή το διασκεδαστικό που λες, είχα τη χαρά να συναντήσω μια τηλεόραση το βράδυ του Σαββάτου. Αυτή η συνάντησή μου κράτησε περίπου 25 λεπτά, χρόνος που θα μπορούσες να χωρέσεις μια ολόκληρη ζωή… ή και να δημιουργήσεις μια… άρχισε να μιλάει, να λαλάει και να λέει διάφορα... ήταν και ο Σπύρος εκεί… περιτριγυρισμένος από τη σάρα, τη μάρα, από άλλες και από «άλλες».
[Είχα ακούσει εγώ, πως το πρωινό της ίδιας ημέρας γινόταν επανάσταση… άλλοι έλεγαν πως γινόταν λόγω ημέρας και επετείου… δεν κατάλαβα, άλλοι για τα νέα μέτρα… ε, άλλοι επαναστατούσαν, άλλοι έπιαναν το Μάη, με κάτι καταπιάνονταν όλοι δηλαδή, άλλοι έλεγαν προγνωστικά για την μπάλα… έλεγαν πράγματα που είχαν κάτι να κάνουν με την ημέρα…]
[πα ρα παρα παπα, πα ρα πα ρα πααα, πα ρα πα ρα πααα, του ρου τουμ τακ τουφ]
Η παρέα του Σπύρου που έλεγα, δεν ασχολήθηκε με τα παραπάνω… αναλώθηκε στο μπρόντγουεϊ, στα παρίσια, τις αμερικές, στα γουέστ εντ και γενικά στο μιούζικαλ που λένε… μοναδική αντίθεση/αντίφαση δηλαδή… το πρωί που πέτυχα ξανά την ίδια τηλεόραση… μου έδειχνε, φωνές, κακό, τραγούδια με επαναστατικά στιχάκια, μέχρι και έναν ένστολο τερμινέιτορ να χτυπιέται σε ένα πεζοδρόμιο μόνος του… την ώρα μάλιστα που οι άλλοι τερμινέιτορ πήγαιναν κοντά του… αυτός έκανε σαν το σπάρο που αφού τον βγάλεις από το αγκίστρι για να τον ρίξεις στον κουβά, αστοχείς και σου πέφτει πάνω στο μόλο… και αρχίζει να σπαρταράει και να σου πετάει στο πρόσωπο από το πολύ τίναγμα, όλα τα χώματα του μόλου που κόλλησαν πάνω στα λέπια του…. θυμάμαι τον τερμινέιτορ να φωνάζει χαρακτηριστικά: Φωτιά στο μπατζάκι μου!
[δεν έχουν στίχους τα τραγούδια της σημερινής εκπομπής… παίζουμε ινστρουμένταλ… όπως θα άκουσες ήδη]
Κι εκεί που το πρωί λέω να κάνω κι εγώ κάτι που πάει στην ημέρα, κόκκινο, και το έκανα… έρχεται η παρέα του Σπύρου και με κάνει να νιώσω σαν να είμαι σε ένα πιάνο μπαρ των φόρτιες, μαζί με άλλους αξιωματικούς, να πίνουμε και να χαζογελάμε… να το λαλούν τα φεμ φατάλς, μέσα σε καπνούς κι αρώματα… μέχρι να σταματήσουμε να νιώθουμε! Σε μια τέτοια κατάσταση ήθελε να με πάει στη συνάντηση μας η τηλεόραση… αλλά για καλή μου τύχη… δεν με ψυχ-αγώγησε… μείναμε στην διασκέδαση! Τώρα μόλις μου ήρθε, ήταν αστείο, ένα γόναμπι φεμ φατάλ της παρέας του Σπύρου… το οποίο τελικά με μπέρδεψε… ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτόν που ήθελε να περιγράψει, τον έλεγαν Άντριου Λόιντ Βέμπερ, ή Γιούμπερ; Μήπως ήταν το ίδιο πρόσωπο, ή 2 διαφορετικοί; Και αυτό το Ράις τι στο καλό ήταν, χορογράφος, σκηνοθέτης, στιχουργός, συνθέτης, χορεύτρια;
Όπως καταλαβαίνεις… η τηλεόραση σηκώθηκε και έφυγε, δεν ήμουν άνθρωπος κι εγώ, τόσες απορίες, δεν ένιωθα και το κλίμα της… αλλά περίμενα, με τόσες απορίες που είχα από τις αντιθέσεις/αντιφάσεις, να πεταχτεί ο παλιός Σπύρος και να πει: «Τι έγινε ρε παιδιά;»… έτσι πίστευα θα το νιώσει!... το ρολόι που τελικά αιωρείτο δίπλα στην τηλεόραση και πάνω στον τοίχο που ενώ έπρεπε να υπάρχει δεν υπήρχε… έδειχνε 25.
[----------------------------------------------------------] (ινστρουμένταλ τη στιγμή παύσης… έχουν μεγάλες αυτά, τέταρτου, ολόκληρου… μη σου πω και κιλού μερικές φορές)
Ήρθε κάποια στιγμή και η επόμενη ημέρα (πάντα βάσει του ρολογιού τοίχου), αυτή με τα μέτρα… πως λέμε 30-31-32-33 για τα τζιν, ακριβώς το ίδιο… αλλά στενότερα μάλλον… αυτήν την ημέρα (μαζί με τα μέτρα), την έχασα ολόκληρη… όταν «ξύπνησα»… κατάλαβα πως ήταν αργά για εκείνα, και πως ήταν στενά… ή έτσι τα ένιωθες… τόσα που ακούς, τόσα που διαβάζεις, τόση άχρηστη παραπληροφόρηση (ναι, μπορεί να υπάρξει και η χρηστική) και τόση παραπλάνηση, τόση μπουάτ, τόση φιέστα, τόσο θέατρο, τόσα σκουπίδια στις ακτές που θα βγούμε να τα μαζέψουμε λέει τον Μάιο για να πάμε τον Ιούνιο-Ιούλιο-Αύγουστο να τα ξανακάνουμε όπως ήταν…
[πάω να φάω κάτι κι έρχομαι… δεν είναι στίχος από τραγούδι αυτό, αυτό είναι δέσμευση]
Δ.Ν.Τ. πτ II
[καλό ήταν]
Έκαναν και το γνωστό μαύρο τζίρο και οι ταβέρνες αυτές τις μέρες… και αυτό είναι πολλάν καλάν, όχι τίποτα άλλο, να κινηθεί και η αγορά… γιατί μόνο με αυτό κινείται (άλλοτε και με ντίζελ, αναλόγως του μοντέλου… σαν κι αυτά που ήταν παρκαρισμένα απ’ έξω απ’ τις ταβέρνες). Μαύρα παίρνουν, μαύρα δίνουν… μόνο μην τα πίνουν κιόλας!
Θα σου εκμυστηρευτώ πως προσωπικά δεν γνώριζα ότι υπάρχει και άσπρο χρήμα… αλλά αυτό λέει θα μας το φέρουν απ’ έξω, υπάρχει, το έχουν οι φίλοι μας, δεν είναι όλοι σαν εμάς… τι νόμιζες… και είναι τόσο αυτό που θα φέρουν… που θα το φέρουν μη σου πω και με καράβια (ας περάσουν έστω από την Περσία). Που βρέθηκε τόσο χρήμα, και άσπρο ε! «Τι έγινε ρε παιδιά;»… μήπως το βάφουν αυτοί … γιατί θα γίνει βλακεία στο τέλος σου λέω! Γιατί μέχρι να «παραγραφεί» σε 20-30 χρόνια αυτή η μεταφορά «άσπρου χρήματος», εμείς (πάντα σύμφωνα με τα μέτρα, μην μπερδεύεσαι) θα πληρώνουμε τους τόκους με «άσπρο χρήμα» ας γουέλ… πάρε τις μπογιές και ξεκινάμε τις ζωγραφιές…
Βέβαια βγαίνοντας από την ταβέρνα και αν έχεις φάει και αρκετά… υπάρχει το πρόβλημα με το στενό τζιν που σου έραψαν, αν νιώθεις πάντα το στένεμα.
… αν είχα ταβέρνα, θα έβαζα έναν «καλόγερο» στο φουαγιέ… και θα τον γέμιζα με φούστες (όπως σε υποχρεώνουν να βάζεις σε μερικά μοναστήρια)… έτσι ώστε ο πελάτης να είναι άνετος.. να τη φοράει πριν μπει και αρχίσει να τρώει… και να φάει ότι και όσο και όσα θέλει… και να μην τον πειράζουν τα στενέματα (και στο τέλος, αν του πάει και τη θέλει, την κρατάει με μια μικρή επιβάρυνση)
[…]
Καλό είναι να μην νιώθεις… γιατί κάποιοι από εμάς εκεί έξω… ένιωσαν… και άρχισαν να λένε για τους 300, για τα πολυτελή μοντέλα, για χρήμα (χωρίς προσδιορισμό χρώματος) και να φύγουν, και να κάνουν και να ράνουν… και που πάμε, από πού ήρθαμε, τι ώρα είναι έλεγε ένας που είχε δουλειές, φυλακή να τους βάλετε ρεεε (ποιοι;), α, ου, ναι, όχι, ίσως, πέτρες, ξύλα, ιδρώτας, ναι, και ξανά και πιο δυνατά, και ναι… και να ‘σου και μια μολότοφ, και πάρε και σπρέι και να πετάει και το μαλλί του Κακλαμάνη, όχι βία κ.ά. πολλά!
Με κουβέντες που είχα με όλους τους παραπάνω… ένα συμπέρασμα έβγαλα… θέλουν τους 300 (και τους γύρω αυτών) στα κελιά… ποιος ο λόγος; Για να δουν στο ίδιο κελί α)την Ράπτη με την Καϊλή, β) τον Άρη με το Νικήτα, και γ) την Άντζελα με τον Γερουλάνο και τον Ευάγγελο! Θα ένιωσαν περίεργα, γι’ αυτό θα τους βγήκαν τέτοιες σκέψεις!
Θα τα έχουμε σύντομα και σε dvd αυτά… αρκεί να λυθεί το πρόβλημα με τη φορολόγησή τους… δεν ξέρουν αν θα το πουλήσουν σαν προϊόν που προάγει την τέχνη και τον πολιτισμό… ή σαν αγαθό πολυτελείας (φορολογούνται διαφορετικά αυτά, από την αρχαιότητα)!... εκεί κολλάνε και αυτοί που διαμαρτύρονται για τους πολιτικούς και για όλους τους άλλους… γιατί θέλουν προφανώς την πρώτη επιλογή…
[…]
Τελειώσανε οι γιορτές και τα πανηγύρια… και ήρθε και η πρώτη εργάσιμη του νέου μήνα… και σου λέει τώρα ο Μετρός ο Άλφα Έψιλον… σήμερα όλοι θα έχουν ξεχάσει τις κάρτες τους… άρα ευκαιρία να βγάλω λεφτά!
Όταν ο ένας από τους 2 της ελεγκτικής αρχής του Μετρού του Άλφα Έψιλον προσπαθούσε με τα φτωχά ελληνικά του να εξηγήσει (;) στις Γιαπωνέζες ότι πρέπει να πλερώσουν (έχουμε και κρίση εδώ, δώσε κάτι)… εγώ βρήκα την ευκαιρία και κουνούσα το δικό μου στον άλλο… επιδεικτικά… πήρε γρήγορα το μήνυμα, και χωρίς να πούμε τίποτα, με πλησίασε. Ήξερα τι ήθελε και ήξερε τι ήθελα. Το άρπαξε χωρίς να πούμε κουβέντα, το είδε, το περιεργάστηκε, το έπαιξε… τελείωσε τη δουλεία και χάθηκε… έτσι απλά!
…με αφορμή αυτό θα ήθελα να προτείνω εκεί στους Μετρούς, πως είναι που είναι Άλφα Έψιλον… έχουν που έχουν τα πρόστιμα καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα (;) ή έχουν σκοπό να συνετίσουν (;)… αφού φοράνε που φοράνε τα σακάκια και τις γραβάτες… ας ρίχνουν ένα κούρεμα και ένα ξύρισμα στον ελεύθερο τους χρόνο, μην είναι σαν τους ανθρώπους τις προϊστορίας… δεν πάει σωστά ρε παιδί μου, λες και δεν νιώθουν, λες και είναι Άλφα Έψιλον αλλά με ελληνικό αέρα!
[του πα, πα τουμ πα, του παμ πα τονκ]
[ουφ… πείνασα πάλι]
Δεν Νιώθω Τίποτα
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)